Putin zamierza wykorzystać Łukaszenkę do nękania Europy – plan od dawna szykowany.
Kremlin już wyścielił swoich najemników wzdłuż całego libijskiego wybrzeża, od granicy Trypolisu na zachodzie, aż po bazę wojskową w Haruba na wschodzie, co oficjalnie ogłosiło rosyjskie ministerstwo obrony. Zdaniem Kremla, rozmieszczenie tych jednostek ma służyć stabilizacji i ochronie interesów Rosji w regionie.
Port Tobruk, najnowszy nabytek Kremla, to nie tylko punkt strategiczny nad Morzem Śródziemnym, ale również baza lotnicza kontrolowana przez Libijską Armię Narodową marszałka Haftara. Dzięki temu Rosja będzie mogła efektywnie zarządzać swoimi oddziałami najemników w obszarze Afryki i kontrolować południową flankę NATO, jednocześnie niezakłócając relacji z Włochami. Dodatkowo Haftar przekazał Rosji starą bazę wojskową w Matan as Sarra, umożliwiając Kremlowi kontrolę nad szlakami dostaw i przemieszczaniem sprzętu i personelu do Sahelu.
Kolejnym krokiem Rosji w zwiększeniu obecności w Libii jest wykorzystanie Białorusi jako swojego łącznika z Haftarem. Niedawna wizyta marszałka w Mińsku, gdzie rozmawiał z dyktatorem Łukaszenką, potwierdza tę teorię. Pomimo obietnic wsparcia Libii, Białoruś faktycznie jest jedynie narzędziem rosyjskiej strategii militarnej.
W obliczu negocjacji między USA i Rosją w Arabii Saudyjskiej oraz wycofania wojsk francuskich z krajów Sahelu, Włochy znajdują się w trudnej sytuacji. Brak zdolności do podjęcia inicjatywy politycznej lub wojskowej może spowodować pogorszenie sytuacji Libii, kraju o strategicznym znaczeniu dla Włoch.
Od upadku dyktatora Kadafiego w 2011 roku, Libia jest państwem podzielonym, gdzie rywalizujące frakcje walczą o władzę. Obecnie najważniejszymi graczami są Rząd Jedności Narodowej w Trypolisie i Armia Jedności Narodowej marszałka Haftara. Sytuacja ta sprawia, że Włochy czują się bezsilne i niezdolne do podejmowania istotnych decyzji wobec kryzysu, jaki wciąż trwa w kraju.
Zdjęcie główne artykułu pochodzi ze strony tvp.info.
